Moje Emigracje: Wyprawa do Portugalii - Cz5. W drodze do Lizbony

Dzień, w którym jechaliśmy do Lizbony, również rozpoczął się bardzo deszczowo. Woda bębniła w dach samochodu, a wycieraczki ledwie nadążały zagarniać ją z szyb. Nie zrezygnowaliśmy jednak z planu pojechania na plażę. Nie myślcie sobie jednak, że jesteśmy wariatami, którzy chcieliby się opalać w taką pogodę ;).

Celem naszej podróży był, wybudowany w siedemnastym wieku, kościół Praia do Senhor da Pedra. To urocza, mała świątynia na skale, na samym skraju Atlantyku. Dobra passa nam sprzyjała, bo kiedy dojechaliśmy, deszcz zelżał, a nawet ustał na moment. Ocean był wzburzony i fale z hukiem rozbijały się o brzeg, ale mieliśmy szczęście, że był własnie odpływ. Inaczej woda odcięłaby nam dojście do świątyni i pozbawiła chwili zadumania nad potęgą przyrody.
Przez chwilę pozbieraliśmy wyrzucone na plażę muszelki, pooddychaliśmy rześkim powietrzem i pognaliśmy do auta, zanim deszcz się na nowo rozhulał.

Następnym przystankiem na naszej mapie podróży była Coimbra. Miasto o długiej i bogatej historii. Przyszło w nim na świat sześciu portugalskich królów. Znajduje się tam też jeden z najstarszych w Europie uniwersytetów.

Coimbra przywitała nas piękną pogodą. Zmierzając w kierunku górującego nad miastem uniwersytetu, łapaliśmy każdy promyk słońca i upajaliśmy się bijącym od niego ciepełkiem. Po kilku dniach chłodu i deszczu była to prawdziwa uczta dla ciała, ale i dla ducha - wraz w wypogodzeniem się nieba wstąpiła w nas nowa siła i energia.

Polubiłam to miasteczko. Nie jestem teraz tylko pewna, czy to ze względu na jego atmosferę (miasto studenckie, dużo młodych ludzi, gwar), czy bardziej ze względu na warunki atmosferyczne ;). Pewnie i jedno i drugie miało w tym swój udział.