Niepoprawna optymistka

Karolcia kolejny raz bardzo prosiła, żeby ubrać ją w strój Disney'owskiego Dzwoneczka. Bardzo lubi tę wróżkę. Obserwując ją paradującą dumnie z zielonymi skrzydełkami, przypomniałam sobie moją ulubioną postać bajkową. Jest nią Kopciuszek. Według mnie to jedna z piękniejszych baśni dla dzieci. Cóż może być bowiem wspanialszego od historii dziewczyny bez perspektyw, którą los obdarowuje wszystkimi czego może sobie wymarzyć? Jak w większości bajek dobro jednoznacznie zwycięża nad złem. Historia Kopciuszka daje jednak coś więcej - nadzieję na lepsze jutro i wiarę, że bez względu na to jak beznadziejna jest sytuacja, w której się znalazłeś, wszystko może się odmienić jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jaki piękny i magiczny jest świat dziecka! Tam wszystko może się zdarzyć.

Przychodzi jednak taki czas, a szkoda, że bajki trzeba odłożyć na półkę i pozwolić im się zakurzyć. Zwykle muszą poczekać na następne pokolenie, które tę warstwę pyłu zdmuchnie i na nowo tchnie w nie życie.
I ja, w pewnym momencie, musiałam pożegnać się z postaciami z bajek i baśni, ale długo nie pozwalałam, aby rzeczywistość wydarła mi z serca dziecięcej wiary w dobro i optymizmu. Kopciuszka zastąpiłam sobie bohaterami książek i filmów - ważne żeby miały szczęśliwe zakończenie. Jestem fanką 'happy endów' i wcale się tego nie wstydzę! Wszyscy, którzy mieli przyjemność pójść ze mną do kina wiedzą o tym doskonale. Mówcie sobie co chcecie, że tandeta, że kicz, że przewidywalne - ja po filmie, który kończy się pomyślnie czuję się szczęśliwa, uśmiech od ucha do ucha rozpromienia moją twarz, chce mi się żyć. Zawsze, choćby nie wiem jak dobry był film czy książka, jeśli zakończenie jest tragiczne, czuję niedosyt. Mam wrażenie, że reżyser czy też autor ograbił mnie z łezki szczęścia (tudzież wiadra łez ;)) . Pewnie zaraz mnie zganicie i powiecie, że przecież w życiu nie ma samych szczęśliwych zakończeń, że tak często jesteśmy świadkami ludzkich dramatów. Macie rację, zdaję sobie z tego sprawę. Tym bardziej pragnę szczęśliwych historii i radosnych zakończeń. Chcę, choć na jakiś czas, oderwać się od rzeczywistości, w której jest tak wiele zła i na nowo obudzić w sobie dziecięcą wiarę w to, że wszystko będzie dobrze :).

Możecie sobie wyobrazić jaką radość sprawiła mi kilka lat temu koleżanka z pracy mówiąc: 'Oh Justyna you're such a Cindirella!' Nie potrafię sobie teraz przypomnieć co wywołało jej komentarz, ale musiało to być coś istotnego, bo do tej pory, przy każde nadarzającej się okazji, tak właśnie się do mnie zwraca. A ja się cieszę, bo może i nie mam dobrej wróżki za matkę chrzestną, ale jedno wiem na pewno - moje życie to szczęśliwa bajka!

A tu kawałek Seweryna Krajewskiego, który można było usłyszeć w serialu Kopciuszek - Posłuchaj siebie.

Zagubiona w morzu zdarzeń,

niekochana i kochana,

z wiarą i nadzieją dalej musisz iść.

Chwytaj w dłonie każdy czas i gnaj przed siebie.

Niepewności zakryj twarz, to nie dla Ciebie.

Gdy po drodze zrobisz błąd i nagle nie wiesz

w którą stronę dalej pójść, posłuchaj siebie.

Zagubiona pośród marzeń,

niespełniona i spełniona,

siebie niepewna i czasem szalona.

Chwytaj w dłonie każdy czas i gnaj przed siebie.

Niepewności zakryj twarz, to nie dla Ciebie.

Gdy po drodze zrobisz błąd i nagle nie wiesz

w którą stronę dalej pójść, posłuchaj siebie.