Idealne miejsce

A więc przeprowadzamy się! Jest podekscytowanie, są plany, wyobrażenia, niecierpliwe oczekiwanie. Tak, to będzie to - idealne miejsce na ziemi. W ten sposób można by podsumować moje emocje po podjęciu decyzji o przeprowadzce do Kanady. Perspektywa zmian, nowych wyzwań i pięknej pogody zupełnie nie dała dojść do głosu niepokojom, które gdzieś tam próbowały się przebić przez wszechogarniającą euforię.

W końcu nadszedł ten piękny dzień - 1. czerwca 2013. Lądujemy na Pearson International Airport w Toronto (a raczej Mississauga). Przeprawa przez Urząd Imigracyjny i odprawę celną przebiega zadziwiająco szybko. Urzędnicy są bardzo kulturalni i uprzejmi - zapowiada się miło. Karolcia, mimo późnej pory, spisuje się na medal. Życie jest piękne!
Wszystko załatwione więc czym prędzej idziemy odebrać bagaże i złapać taksówkę, która zabierze nas do tymczasowego mieszkania. Już jesteśmy na John Street, w centrum Toronto! Płacimy za taksówkę sporo więcej niż się spodziewaliśmy, ale tłumaczymy sobie, że to pewnie przez jakieś dodatkowe opłaty lotniskowe. Meldujemy się na recepcji i po chwili jedziemy na 18. piętro wieżowca, do mieszkania, które będzie naszym domem przez miesiąc. Okazuje się, że jest całkiem przestronne i przyjemnie urządzone. A teraz pora na szybkie zakupy, żeby coś zjeść przed pójściem spać. Maciej leci do pobliskiego mini-marketu. Nie mogę uwierzyć w kwotę widniejącą na rachunku. 180 dolarów za coś do zjedzenia na kolację i śniadanie następnego dnia?! Miało być drożej, ale żeby aż tak? No nic, trzeba się posilić i iść spać - jutro wstanie nowy dzień.

Kolejne dni, tygodnie, miesiące były wielką huśtawką emocjonalną. Od zachwytu piękną pogodą i urokami Toronto i okolic, po chęć kupienia biletu powrotnego do Dublina! O tak, bywały momenty, kiedy chciałam do domu - do sieci komórkowych, gdzie nie trzeba płacić za rozmowy przychodzące; do banku, w którym nie trzeba płacić za każdą transakcję kartą bankomatową; do kraju, w którym nie będę musiała po raz kolejny zdawać egzaminów na prawo jazdy i gdzie roczne ubezpieczenie samochodu nie wyniesie tyle ile kupno dobrego auta. Okazuje się jednak, że do tych wszystkich niedogodności można się w miarę szybko przyzwyczaić, zaakceptować je, albo spróbować obejść.
Rozterki, które teraz przeżywam są o wiele bardziej dotkliwe. Trudno jest bowiem pogodzić się z rozstaniem z ludźmi, których się znało, lubiło i ceniło. Oczywiście, że utrzymujemy kontakt. Mamy maila, facebook'a, Skype'a... . Nic jednak nie równa się spotkaniom, wspólnemu piciu kawy czy herbaty, rozmowom na ciekawe tematy. Trudno jest, tak na odległość, okazywać życzliwość i ją odczuwać, a tego chyba mi teraz najbardziej brakuje.
Przytłaczająca stała się też świadomość wielkiej odległości od rodziny. Niby zdawałam sobie sprawę z tego, że będzie nas dzieliło wiele tysięcy kilometrów, ale nie podejrzewałam, że tak ciężko będzie mi się z tym pogodzić. Świadomość, że wyjazd do Polski, w obecnej sytuacji, będzie wiązał się z dużym przedsięwzięciem logistycznym, a także znacznym obciążeniem finansowym, gasi trochę radość z bycia w tym pięknym kraju.

Myślę, że nikogo nie trzeba przekonywać, że Kanada to piękny kraj... .

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•